خیلی وقت پیش شادی های خودم را  باختم ....

خدا رو مثل یک چیز تکراری از قلب خودم پاک کردم . جوری که وقتی از من میخوان به سمتش بر گردم انگار که چیزی نا شناخته رو به من معرفی میکنن .....

من شیطان رو وقتی که داشت از من سو استفاده میکرد کنار زدم ....

من خودم رو وقتی که دیدم خودم رو نمیشناسم شکستم ....

اراده خودم رو به دست باد دادم چون ازش استفاده نمیکردم ....
 

احساس و قلب خودم رو به رود دادم و براق ترین و زیبا ترین سنگ بسترش رو به جای اون گرفتم ...

چشم های خودم رو به خفاش های درخت روبروی خونمون دادم .... خفاش ها و حیوانهای شب روکه همیشه در نزدیکی من بودن ... من چشم های خودم رو به اونها دادم چون در تاریکی نیازی به اونها احساس نمیکردم .....

من دفتر نوشته های خودم رو به کسی ندادم .... اون ها رو سوزوندم ..... کسی اون ها رو نمیخواند!!! اگر هم میخواند مطمئنم که به من میخندید ..... 
 

چون من خودم هم به خودم میخندم .....

شاید در واقع دارم گریه میکنم.

من انقدر ننوشتم و نخوندم  سواد خودم رو هم جا گذاشتم ...... نمیدونم کجا !

من وقتی به جواب سوال های خودم رسیدم دیگه سوال های خودم رو فراموش کردم ....

وقتی شنا کردن رو یاد گرفتم که قرق شده بودم .

وقتی خدا و شیطان رو شناختم که بهشون پشت کردم . 

وقتی معنی درد رو فهمیدم که برای اینمه خودم رو نبینم با مشت آیینه اتاقم رو شکوندم ... اون موقع نتونستم داد بزنم و بگم آخ .... چون احساس کردم کسی نمیشنوه ....

من وقتی گفتم دوست دارم که کسی نبود بشنوه ....

وقتی خیلی ها خواستن بشنون اون موقع هیچ حرفی از دهان من خارج نمیشد ....

 من تنهایی رو وقتی درک کردم که میخواستم برای آرزو هام دعا کنم ولی نمیدونستم به درگاه کی !

پس نا چار آرزوهای خودم و هم به دست باد دادم .....

من لذت اشک ریختن رو وقتی درک کردم که به جای اینکه قطرات اشک از چشمم جاری شه . دلم مثل سنگ سردی که با پتک بکوبن رو سرش خرد شده بود و اشکش سنگی بود .... سنگ هایی که روی گونه های من نبودن ... بلکه به اعماق تاریک وجودم سقوط میکردن .....
من اهمیت حرف زدن و ابراز احساس رو وقتی فهمیدم که به خاطر سکوتی که بهش عادت کرده بودم به بی احساسی و سنگ دلی و ..... محکوم شدم .....

من دیگه حتی خوابیدن رو دوست ندارم .... چون خیلی وقته که شب به جای آرزو هام و خواب های شیرین کابوس میبینم ..... قبل از خواب کسی بهم شب بخیر نمیگه .... صبح کسی من رو از خواب بیدار نمیکنه و قر نمیزنه که چقدر میخوابی ...........

نحوه زندگانی عصر حاضر
 خوشبختانه اکثریت مردم پیامبران ، کتابهای آسمانی ، امامان،و... را می شناسند و همه می دانند که هدف اصلی تمامی ادیان الهی دعوت انسانها بسوی کمال و سعادت بشری است ، اما چرا مردم با وجود اینکه این واقعیتها را می دانند پس چرا ، وقتی همه واقعیت را می دانیم پس چرا از انجام امورات دینی و حرکت به سوی کمال و سعادت سر باز می زنیم و یا اینکه این امورات را بصورت بسیار ظاهری انجام می دهیم ، آیا تا به حال این سوال را از خود پرسیده اید؟ همگی هدف نهایی از خلقت انسانها را می دانیم و آن پیشرفت به سوی کمال و سعادت بشری است. اما در این راه ما با دشمنان بسیار سرسختی به نام شیاطین روبرو هستیم،دشمنان قسم خورده انسانها ، اینان (شیاطین)هستند که شما را از انجام اعمال مثبت و پیشرفت به سوی کمال باز می دارند،اراده انسانها را ضعیف می کنند،گمراهشان می کنند و انسانها را دعوت به انجام اعمال منفی می کنند، و چون با چشم فیزیکی دیده نمی شوند ، مردم گمان م کنند که آنها وجود ندارند و بدینگونه همیشه بصورت ناشناس باقی می مانند ، اما هر روز بر تعداد آنها افزوده می شود، و هر روز عرصه را برای انجام اعمال مثبت تنگ تر و تنگ تر می کنند . پس قدم اول برای حرکت به سوی کمال و انجام اعمال مثبت این است که از دست نیروهای منفی و شیاطین رها شوید و سپس گام در راه حرکت به سوی سعادت و خوشبختی و کمال بردارید. مطالب نوشته شده در این وبلاگ در مورد رها شدن از دست شیاطین و نیروهای منفی و حرکت بسوی کمال کمک شایانی به شما خواهد کرد ، مطالب موشته شده را چندین بار به دقت خوانده و اعمال گفته شده را به دقت انجام دهید مطمئن باشید که با انجام این اعمال راه خود را برای پیشرفت به سوی کمال پیدا خواهید کرد.

   ادامه در این سایت :    

   منبع:http://rahesadat.blogpars.com/?blogname=rahesadat&archive=138605